Wie zit er eigenlijk achter de Ruiterburcht?
Het begon allemaal lang geleden met een gele My Little Pony met roze tulpjes op zijn billen.. Ik zag mezelf al over de velden galopperen met wapperende haren. Dat is toch het beeld waarmee de meeste kleine meisjes (en jongens) hun paardendroom beginnen?
Ik mocht op paardrijles toen ik oud genoeg was voor een folderwijkje; want nu kon ik een deel meebetalen. Paardrijles was een dure hobby vroeger.
Ik reed op een gezellige, kindvriendelijke manege met IJslandse paarden. Zo’n manege met limonade na de les..

Na 2 jaar kreeg ik helaas tijdens een gymles op school ineens last van mijn rug en was het paardrijden over. Pas na enkele jaren heb ik het weer opgepakt toen dit gelukkig weer over ging.

Ik vond paarden en paardrijden geweldig! Met de manege had ik alleen een haat-liefde verhouding.. veel paarden waren te groot, te snel en te bokkig. Sommigen waren onvoorspelbaar en probeerden je uit. Een grote groep meiden vindt dat geweldig en kon ze goed aan. Ik presteerde het om een lieve, grote reus die bekend stond om zijn talent voor springen, te laten weigeren ‘Hij springt zelf, let maar op!’ Niet bij mij dus, hij voelde mijn twijfel. Lang heb ik gezocht naar rust en gemoedelijkheid bij het paardrijden, maar de sfeer van de eerste manege ben ik niet meer tegengekomen. Daar waren trouwens ook snelle of brutale pony’s waar ik nooit helemaal mee kon worden, maar de meeste waren lief en zachtaardig. Niet gek, dat ik altijd een Ijslander wilde later ‘als ik groot was’.

Waar kwam ik mee thuis? Een Haflinger veulen van 7 maanden oud; Harlie. Hij was alles wat ik niet zocht, hahaha! Maar we zijn doorgegaan en zullen dat blijven doen. Harlie leert mij zoveel! Op dit moment gaan we met zijn verlatingsangst de positieve strijd aan, namelijk met Positive Reinforcement, oftewel Clickertraining. We werken aan rust en plezier.

Toen ik Harlie kocht was ik 20 en bezig met de Pabo. Ik had geen idee wat ik wilde worden. ‘Dan maar iets met kinderen’ dacht ik en ging de lerarenopleiding doen. Het was een leuke, praktische opleiding en ondertussen heb ik er alweer een hoop bijgeleerd. Werken op het Speciaal Onderwijs trok me aan na een stage op zo’n school en ik ben op mijn vrije dagen de Master Special Educational Needs gaan doen. Nu mocht ik me Leraar Speciale Zorg gaan noemen. Mijn specialisme ging steeds verder de taal- en leeskant op; tijdens de Master was mijn interesse al gewekt. Een cursus gebarentaal volgde, daarna de opleiding Open Boek bij de bibliotheek en uiteindelijk ook nog een opleiding tot Taalspecialist.

Opeens viel er ergens een kwartje en dacht ik: dit kan ik combineren! Paarden en onderwijs! De rust en het plezier die ik zocht bij de paarden combineren met leren, onderwijs en kinderen begeleiden. Equitherapie oftewel: Paardentherapie.

Lees hierover meer in een volgend blog: Wat is Equitherapie en hoe zet de Ruiterbucht dit in?

Klik hier om contact op te nemen met de Ruiterburcht!